OLTRE L'EURO. L'ALTERNATIVA C'È
Ευρωπαϊκό φόρουμ. Ασίζη 20-24 Αυγούστου 2014
Consegnamo ai lettori il testo in lingua greca dell'appello
Όποιος νοιαζόταν όχι μόνο για τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά
και για τα κοινωνικά δικαιώματα και το μέλλον της δημοκρατίας, αντιτάχθηκε στην
γέννηση της ΕΕ.
Αυτή σφραγίστηκε το 1992 από την νεοφιλελεύθερη συνθήκη του Μάαστριχ ένα σύμφωνο με το οποίο οι μεγάλοι καπιταλιστές των διαφόρων χωρών , σε κλίμα ιμπεριαλιστικής ευφορίας το οποίο διαδέχθηκε την κατάρρευση του « υπαρκτού σοσιαλισμού » , ενώθηκαν σε κοινό μέτωπο για να αποκαταστήσουν την απόλυτη κυριαρχία τους .
Παρ’ ότι το σύστημα του Maastricht είχε υποστεί δομικές ρωγμές, οι κυρίαρχοι κύκλοι προέβησαν στην δημιουργία, το 1999, του ενιαίου νομίσματος.
Πίσω από τις πλάτες των λαών κόμματα (και της δεξιάς και της αριστεράς) και κοινοβούλια που είχαν πια μετατραπεί σε επιτροπές των επιχειρηματικών και χρηματοπιστωτικών λόμπι, στέρησαν τα κράτη από την παραδοσιακή τους δυνατότητα να κόψουν νόμισμα. Τα κράτη δεν παρέδωσαν μόνο την νομισματική τους κυριαρχία αλλά μαζί με αυτήν μεγάλο μέρος της πολιτικής και εθνικής τους κυριαρχίας. Δεν συμμάχησαν όπως είχαν υποσχεθεί σε έναν οργανισμό υπερεθνικό ομοσπονδιακού χαρακτήρα εκλεγμένο από τους πολίτες αλλά αντ΄αυτού σε ολιγαρχικούς και τεχνοκρατικούς οργανισμούς που στερούνται κάθε δημοκρατικής νομιμοποίησης . Το όνειρο της Ευρώπης των λαών έγινε ένας μεταρρυθμιστικός εφιάλτης.
Ήταν η απόδειξη των σχεδίων των κυρίαρχων: μία ένωση στην οποία δεν θα ήταν κυρίαρχοι οι λαοί αλλά οι χρηματοπιστωτικές τραπεζοκρατικές συμμορίες της παγκοσμιοποίησης των οποίων ο «ευρωπαϊσμός» ήταν μόνο ένα μέσο εξαπάτησης των πολιτών με σκοπό να τους αποσπάσουν την συναίνεση. Το ευρώ και η ενιαία αγορά αντί να βελτιώσουν τις βιοτικές συνθήκες των εργαζομένων τις χειροτέρεψαν, αντί να μειώσουν τις κοινωνικές ανισότητες της εμβάθυναν, αντί να αμβλύνουν τις αποκλίσεις μεταξύ των διαφόρων χωρών τις έκαναν πιο έντονες, αντί να βοηθήσουν τις πιο αδύναμες χώρες τις κατέστρεψαν.
Η χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2008, που σύντομα έγινε κρίση του καπιταλιστικού συστήματος τάραξε συνθέμελα το οικοδόμημα του ευρώ και του ευρωπαϊσμού . Παρ’ όλο που στην πράξη αποδείχθηκε η πλάνη του νεοφιλελεύθερου δόγματος και η μη βιωσιμότητα του ενιαίου νομίσματος , οι τεχνοκρατικές ολιγαρχίες για να αποτρέψουν την κατάρρευσή τους αντί να χαλαρώσουν την νομισματική δαγκάνα επέβαλαν εγκληματικές πολιτικές κοινωνικής εξόντωσης, ιδιωτικοποιήσεων, περικοπές των δημόσιων δαπανών (Σύμφωνο Σταθερότητας, ΕΜΣ, Fiscal compact). Η αποτυχία αυτής της στρατηγικής είναι προφανής. Πρώτα απ΄ όλα για τις χώρες για τις οποίες το ευρώ αποτελεί ένα ζουρλομανδύα η απελευθέρωση δεν είναι μια επιλογή όχι μόνο αναγκαία αλλά και αναπόφευκτη.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις θα θελήσουν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο τους λαούς και τα έθνη να αποκτήσουν εκ νέου την πολιτική και νομισματική τους κυριαρχία.
Ο αγώνας αυτός για λαϊκή κυριαρχία, από την φύση του δημοκρατικός, μπορεί να εκτραπεί και να οδηγήσει σε αποτελέσματα φιλελευθερισμού και/ή αυταρχισμού από διάφορες δυνάμεις αντιδραστικές και εθνικιστικές. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να αναχαιτιστούν. Τα δημοκρατικά επαναστατικά κινήματα των διαφόρων χωρών πρέπει γι΄ αυτόν τον λόγο να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να συντονιστούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δείχνοντας ότι η εναλλακτική υπάρχει και στηρίζεται στα πόδια της και στην ικανότητα αντίδρασης στην μοντέρνα ευρωκρατκή δικτατορία.
Αυτή σφραγίστηκε το 1992 από την νεοφιλελεύθερη συνθήκη του Μάαστριχ ένα σύμφωνο με το οποίο οι μεγάλοι καπιταλιστές των διαφόρων χωρών , σε κλίμα ιμπεριαλιστικής ευφορίας το οποίο διαδέχθηκε την κατάρρευση του « υπαρκτού σοσιαλισμού » , ενώθηκαν σε κοινό μέτωπο για να αποκαταστήσουν την απόλυτη κυριαρχία τους .
Παρ’ ότι το σύστημα του Maastricht είχε υποστεί δομικές ρωγμές, οι κυρίαρχοι κύκλοι προέβησαν στην δημιουργία, το 1999, του ενιαίου νομίσματος.
Πίσω από τις πλάτες των λαών κόμματα (και της δεξιάς και της αριστεράς) και κοινοβούλια που είχαν πια μετατραπεί σε επιτροπές των επιχειρηματικών και χρηματοπιστωτικών λόμπι, στέρησαν τα κράτη από την παραδοσιακή τους δυνατότητα να κόψουν νόμισμα. Τα κράτη δεν παρέδωσαν μόνο την νομισματική τους κυριαρχία αλλά μαζί με αυτήν μεγάλο μέρος της πολιτικής και εθνικής τους κυριαρχίας. Δεν συμμάχησαν όπως είχαν υποσχεθεί σε έναν οργανισμό υπερεθνικό ομοσπονδιακού χαρακτήρα εκλεγμένο από τους πολίτες αλλά αντ΄αυτού σε ολιγαρχικούς και τεχνοκρατικούς οργανισμούς που στερούνται κάθε δημοκρατικής νομιμοποίησης . Το όνειρο της Ευρώπης των λαών έγινε ένας μεταρρυθμιστικός εφιάλτης.
Ήταν η απόδειξη των σχεδίων των κυρίαρχων: μία ένωση στην οποία δεν θα ήταν κυρίαρχοι οι λαοί αλλά οι χρηματοπιστωτικές τραπεζοκρατικές συμμορίες της παγκοσμιοποίησης των οποίων ο «ευρωπαϊσμός» ήταν μόνο ένα μέσο εξαπάτησης των πολιτών με σκοπό να τους αποσπάσουν την συναίνεση. Το ευρώ και η ενιαία αγορά αντί να βελτιώσουν τις βιοτικές συνθήκες των εργαζομένων τις χειροτέρεψαν, αντί να μειώσουν τις κοινωνικές ανισότητες της εμβάθυναν, αντί να αμβλύνουν τις αποκλίσεις μεταξύ των διαφόρων χωρών τις έκαναν πιο έντονες, αντί να βοηθήσουν τις πιο αδύναμες χώρες τις κατέστρεψαν.
Η χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2008, που σύντομα έγινε κρίση του καπιταλιστικού συστήματος τάραξε συνθέμελα το οικοδόμημα του ευρώ και του ευρωπαϊσμού . Παρ’ όλο που στην πράξη αποδείχθηκε η πλάνη του νεοφιλελεύθερου δόγματος και η μη βιωσιμότητα του ενιαίου νομίσματος , οι τεχνοκρατικές ολιγαρχίες για να αποτρέψουν την κατάρρευσή τους αντί να χαλαρώσουν την νομισματική δαγκάνα επέβαλαν εγκληματικές πολιτικές κοινωνικής εξόντωσης, ιδιωτικοποιήσεων, περικοπές των δημόσιων δαπανών (Σύμφωνο Σταθερότητας, ΕΜΣ, Fiscal compact). Η αποτυχία αυτής της στρατηγικής είναι προφανής. Πρώτα απ΄ όλα για τις χώρες για τις οποίες το ευρώ αποτελεί ένα ζουρλομανδύα η απελευθέρωση δεν είναι μια επιλογή όχι μόνο αναγκαία αλλά και αναπόφευκτη.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις θα θελήσουν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο τους λαούς και τα έθνη να αποκτήσουν εκ νέου την πολιτική και νομισματική τους κυριαρχία.
Ο αγώνας αυτός για λαϊκή κυριαρχία, από την φύση του δημοκρατικός, μπορεί να εκτραπεί και να οδηγήσει σε αποτελέσματα φιλελευθερισμού και/ή αυταρχισμού από διάφορες δυνάμεις αντιδραστικές και εθνικιστικές. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να αναχαιτιστούν. Τα δημοκρατικά επαναστατικά κινήματα των διαφόρων χωρών πρέπει γι΄ αυτόν τον λόγο να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να συντονιστούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δείχνοντας ότι η εναλλακτική υπάρχει και στηρίζεται στα πόδια της και στην ικανότητα αντίδρασης στην μοντέρνα ευρωκρατκή δικτατορία.
Η ευρωπαϊκή ιστορία έφτασε εκ νέου σε μιαν αποφασιστική καμπή
Γι’ αυτό θα λάβει χώρα το ευρωπαϊκό Φόρουμ «Πέρα από το ευρώ, υπάρχει εναλλακτική»: για να συγκρίνουμε τις διαφορετικές ιδέες και εμπειρίες, για να κάνουμε τα πρώτα βήματα μιας συμμαχίας για την δημιουργία μιας κοινής πλατφόρμας των δημοκρατικών δυνάμεων που παλεύουν για κοινωνική δικαιοσύνη για αδελφοσύνη και απελευθέρωση των λαών.
Το συντονιστικό της Αριστεράς έναντι του ευρώ
Ιταλία , 4, Απριλίου, 2014
Nessun commento:
Posta un commento